آثار دو نوع تمرین هوازی (طناب زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی کودکان پسر کم توان ذهنی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه­ی آثار دو نوع  تمرینات هوازی (طناب­زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی دانش­آموزان پسر کم توان ذهنی 12-10 سال بود.30 دانش­آموز پسر کم توان ذهنی با میانگین سن 96/0±81/10 سال، قد 94/7±67/141 سانتی­متر و وزن 16/5±22/36 کیلوگرم به روش خوشه ای تصادفی از مدرسه استثنایی ابتدایی انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه طناب­زنی (10نفر)، دویدن (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. اندازه گیری های اولیه شامل سنجش قد، وزن، ترکیب بدن، استقامت قلبی-تنفسی، استقامت عضلانی، انطاف­پذیری و چابکی انجام شد. سپس، با توجه به گروه­بندی، هرکدام از گروه­های تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات ویژه طناب­زنی و دویدن را انجام دادند. فاکتورهای فوق­الذکر آمادگی جسمانی مجدداً بعد از 8 هفته تمرین مورد سنجش قرار گرفت. نتایج بیانگر اثر مثبت یک دوره تمرینات طناب­زنی و دویدن بر توان هوازی، ترکیب بدن، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و چابکی دانش­آموزان پسر کم­توان ذهنی 12-10 ساله بود، درحالی­که بر توان بی­هوازی دانش­آموزان تأثیر معناداری نداشت (05/0<p)، همچنین، تفاوت معناداری بین آثار تمرین طناب­زنی و دویدن بر عوامل آمادگی جسمانی وجود نداشت (05/0<p). بنا به نتایج بدست آمده به نظر می­رسد به دلیل کمبود فضای ورزشی مناسب در خانه و مدرسه، طناب­زنی می­تواند به منظور افزایش آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی در کودکان کم­توان ذهنی جایگزین خوبی برای دویدن باشد و با رعایت ملاحظات عواید تندرستی را برای آنان به همراه داشته باشد.